Berenklauw Heracleum sphondylium

Naam

Heracleum is genoemd naar de god Heracles of Hercules, vanwege de grootte van de plant en de grote geneeskracht, die men haar toeschreef. Sphondylium betekent " wervel" (in dit geval de opgeblazen stengelknoop). Sibericum verwijst naar Siberië.

Standplaats

bodem: Zonnige tot licht beschaduwde plaatsen op matig droge tot vochtige, matig voedselrijke tot voedselrijke grond (zand, leem, zavel, klei, mergel en kleiig veen). Niet op brakke of zilte grond.

groeiplaatsen: Bossen, bosranden, struwelen, grasland (ruig grasland en hooiland), bermen, dijken, waterkanten, ruigten, braakliggende grond, plantsoenen en moerassen (rietland).

Kenmerken

De lengte van de plant is 90 cm tot 1,5 meter en is overblijvend. De bloeimaanden zijn juni, juli, augustus, september. Hij heeft een penwortel met een worteldiepte tot meer dan 1 meter.

De borstelig behaarde stengels zijn hol, kantig, gegroefd, niet rood gevlekt en 0,5 tot 2 cm dik.

De wortelbladen zijn borstelharig, rondachtig of eirond, 20 tot 50 cm lang en veerdelig of geveerd met grote, breed eironde tot langwerpige, diep gelobde of grof getande slippen. De bovenste bladeren hebben een sterk opgeblazen bladsteel. Het is een tweeslachtige (een bloem met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen) plant.

De bloemschermen worden tot 20 cm breed en bestaan uit 12 tot 45 stralen. De bloemen zijn wit of zelden roze en 0,5 tot 1 cm groot. De kroonbladen van de buitenste bloemen zijn duidelijk verschillend van grootte. Er zijn 0 tot 3 omwindselbladen.

Culinair

De wortel van de berenklauw is gekookt eetbaar.

De bloemknoppen kun je stomen en verwerken.

De bladeren kun je koken of bakken.

De zaden van de berenklauw doen denken aan koriander. Hun sterke aroma maakt dat de liefhebbers de zaadjes zo eten.

Je kunt de oudere bladeren schillen als rabarber en dan opeten; je eet alleen de brede middennerf van het blad. De jonge plant heeft geen irriterende haartjes en deze stengels zijn prima consumeerbaar in een pastagerecht.

Pas op

Het sap van de haartjes van de gewone berenklauw is zeer irriterend. Samen met zonlicht kan het vrij ernstige brandwonden veroorzaken. Daarom die je een berenklauw met handschoenen aan te pakken, of helemaal niet. Het sap van deze haartjes is net zo irriterend als die van de reuzenberenklauw. Maar de plant zelf is een stuk kleiner, dus makkelijker aan te pakken. Wat wildplukkers meestal doen is alleen de jonge plant plukken; dan heb je geen last van irriterende haartjes.

Terug